Berichten van de ZWO – dec 2019

Terugkijken
Zie niet om, is ons geleerd, geadviseerd. Maar toch doen we het, kort dan maar.
We mogen terugzien op een geslaagde themadienst op 3 november, over Zacheüs, die niet omkeek maar vooruitblikte : Ik beloof …. en over de opleiding van theologiestudenten tot predikant in Zambia, die als zij eenmaal aangesteld zijn nog niet eens de tijd zullen hebben om om te zien. Het liedje uit Zambia, verheug je in Jezus, ging er in als koek, evenals de collecte : € 93. Veel dank voor uw deelname en gaven. De envelop met onze namen en wensen en liturgie is als het goed is bezorgd op een adres in Utrecht, waar Marieke en Thijs Blok toevallig verblijven tijdens verlof. En we zien uit naar een reactie te zijner tijd vanuit Zambia.

Nog een terugblikje
10 november, de wereldwinkel. Honing en wijn vlogen over de toonbank, de overige artikelen ook overigens, met een omzet van € 202. (ex honing en wijn) Dank zij de verkoop van de wijn en de honing hebben we nu € 45 extra in kas voor het project van Bethania in Moldavië. Nogmaals dank!

En nog maar eens terugblikken
En terecht, nu door de Stichting Strumeth. Want die gaat zich einde jaar opheffen en geeft van begin tot eind een terugblik op 20 jaar bestrijden van struma, met een fantastisch succes!
Cora Bruin en Frans Mommers, regionaal bekend, bezochten het westen van Ethiopië en zagen dat struma veelvuldig voorkwam onder de bevolking. Zij richtten een team op om naar een oplossing te zoeken. Geertje Roelofsen, voormalig huisarts in Stompetoren, en dus bij velen van ons bekend, werd daar ook bij betrokken.

Schoolkinderen als ambassadeurs
Struma wordt veroorzaakt door erfelijkheid, armoede, door het drinken van water dat langs de valse bananenpalm stroomt, of is een straf van de goden… dacht men. Dat jodiumtekort de echte oorzaak is was niet bekend. Dus was het zaak de bevolking voor te lichten. Het strumeth-team deed dat op slimme wijze, namelijk door de kinderen (ook slachtoffer, 70% had beginnende struma) en hun onderwijzers er bij te betrekken. In een toneelstuk over oorzaak en preventie van struma traden zij op als ambassadeurs in de strijd tegen het jodiumtekort. Tegelijkertijd werden jodiumcapsules uitgedeeld.
Dit alles werd gedaan in goed overleg en samenwerking met lokale gezondheidswerkers en nonnen en paters van de missieklinieken. Die regelden ook het vervoer naar afgelegen gebieden en verzorgden het verblijf van het strumeth-team.
Begonnen in het jaar 2000 werd na zes jaar duidelijk dat het aantal strumagevallen drastisch terugliep, proef geslaagd. Maar jodiumcapsules zijn duur, één euro per stuk, en het vervoer omslachtig, er moest een goedkopere oplossing komen waardoor meer mensen geholpen konden worden. En dat werd zout in plaats van capsules. Maar er was wel weer een omschakeling nodig die zes jaar zou duren.

”Een kopje koffie met s…, nee met zout graag”
Zout kocht je op de markt, grote brokken tegelijk. Het werd veel gebruikt, zelfs in de koffie. Lag daar misschien de oplossing? Niet direct, want die grote brokken zout bevatten geen jodium. Er was wel jodiumzout, maar schaars en duur. Een fabriekje in de hoofdstad Addis Abeba kon het leveren. En met subsidie van het strumeth-team kon het voor dezelfde prijs worden verkocht als niet-gejodeerd zout. En om alle argwaan weg te nemen moesten de schoolkinderen weer optreden als ambassadeurs. Helaas waren er ook niet-ambassadeurs… die probeerden grote pakken zout te verkopen voor veel geld, maar er bleek helemaal geen jodium in te zitten… Uiteindelijk bleek dat het jodiumzout net zo goed werkte als de capsules en verminderde het aantal strumagevallen nog eens fors. Dank zij de subsisie door Strumeth ter hoogte van één derde van de kosten.

Unicef en overheid
Door medewerking van Unicef en de Ethiopische regering kwam er steeds meer aandacht voor het probleem. Er is een wet gekomen die stelt dat al het zout gejodeerd moet zijn. En werd een jodiumzout fabriek gebouwd die heel het land moet kunnen voorzien. De overheid neemt het over en daarmee heeft het strumeth-team zijn doel bereikt. Struma in Ethiopië is verleden tijd.
Van begin tot eind hebben wij, protestantse gemeente Schermer mogen bijdragen aan en meeleven met dit succesvolle project.

Kairos Sabeel Nederland
Sabeel is een organisatie in Jeruzalem die een Palestijnse bevrijdingstheologie ontwikkeld heeft. Het is sterk internationaal georiënteerd, daardoor zijn in tal van landen ondersteuningsorganisaties opgericht.
Vrienden van Sabeel Nederland bestaat vanaf 2006.
Kairos ontstond naar aanleiding van het Kairos-document. Daarin deden Palestijnse christenen in 2009 een oproep aan kerkelijke en wereldlijke autoriteiten om solidariteit met de bezette en gediscrimineerde Palestijnse bevolking. Ook Kairos maakt deel uit van een internationaal netwerk.
Sinds 2016 vormen Sabeel en Kairos één organisatie met als doel ”handen en voeten te geven aan oproepen van Palestijnen en met name Palestijnse christenen om met geweldloze middelen bij te dragen aan het tot stand komen van een rechtvaardige vrede tussen Israël en de Palestijnen.”
Geweldloosheid staat hierbij voorop. Dat is belangrijk om te weten, want het geweld dat vanuit Gaza Israël bereikt middels raketten heeft hier niets mee te maken, dat is de verantwoordelijkheid van Hamas, dat in Gaza de macht in handen heeft, helaas.
De Palestijnen vragen de Israëlische regering om drie dingen: verwijdering van de muur waar die op Palestijns gebied staat, beëindiging van de bezetting door Israël van de Palestijnse gebieden en de erkenning van het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen. Kairos-Sabeel ondersteunt dat.

Sta op, Kumi Now
Een prachtig initiatief van de Palestijnen, waar de geweldloosheid vanaf spat, is het project Kumi Now. Kumi Now komt van het bijbelse verhaal over het dochtertje van Jaïrus, tegen wie Jezus zei: sta op.
Zo zeggen de Palestijnen elke week met het belichten van een nieuw aspect van de bezetting tegen elkaar en tegen ons: sta op! En doe wat. Zij gaan niet bij de pakken neer zitten. Moeten wij dus ook niet doen. 52 weken lang. Maar die zijn nu voorbij, het Kumi Now jaar is om. In week 47 ging het over de muur en het graf van Rachel, ten noorden van Bethlehem. De muur scheidt mensen van elkaar en belet christenen en moslims om het graf van Rachel te bezoeken, alleen Joden kunnen daar komen. Palestijnse vrouwen hebben die muur volgeplakt met 61 posters met daarop verhalen als teken van hoop. De verhalen komen uit het Soemoed Verhalenhuis. De vrouwen komen daar wekelijks samen en ontwikkelen zich door het volgen van onderwijs, door samen te zingen jaarlijks aan de voet van de muur het kerstspel op te voeren. Samen sterk en creatief worden met volharding en vastberadenheid, dat is Soemoed.
In week 46 ging het over de positie van de Bedoeïenen die dreigen verplaatst te worden naar een voor hen onbekend gebied. Hun land wordt bezet, hun huis vernield.
En in week 35 over het buldozeren van Palestijnse huizen. Geweldloze acties genoeg: vastketenen, buldozers blokkeren, campagne voeren tegen deze politiek van Israël. Die gedoemd is te mislukken.
Nee, Palestijnen zullen nooit opgeven en de roep Kumi Now zullen we blijven horen.

Namens de ZWO-commissie, Eel

CategorieënZWO