Als sluiting van de kerkenraadvergadering las ik een gebed voor van Feije Duim.
De reden was het onderwerp van de afgelopen gespreksgroepavond van 15 oktober. Daarin werd ons gevraagd wat ons geraakt had de afgelopen periode.
Een van de deelnemers noemde de vreselijke aanslagen in Israël en de Gazastrook. Maar ook de voortdurende oorlog in Oekraïne waar geen einde aan lijkt te komen. De aardbeving in Afghanistan en we kunnen nog zoveel opnoemen wat ons “raakt”.
Zijn emotie daarbij was onmacht.