Wijs ons wegen

Als sluiting van de kerkenraadvergadering las ik een gebed voor van Feije Duim.

De reden was het onderwerp van de afgelopen gespreksgroepavond van 15 oktober. Daarin werd ons gevraagd wat ons geraakt had de afgelopen periode.
Een van de deelnemers noemde de vreselijke aanslagen in Israël en de Gazastrook. Maar ook de voortdurende oorlog in Oekraïne waar geen einde aan lijkt te komen. De aardbeving in Afghanistan en we kunnen nog zoveel opnoemen wat ons “raakt”.
Zijn emotie daarbij was onmacht.

Lees verder “Wijs ons wegen”

Uit het boek Beelden van Jezus geschreven door Anselm Grün

Een inspirerend boek, zo schreef Marius in de Aanwijzer van september. De woorden: ‘en zo spat de bevrijding er van af’ waren voor mij de uitnodiging om het boekje te kopen en ik wilde ook wel bevrijd worden! Welke bevrijding, dacht ik, ben benieuwd. Welke boodschap zit er voor mij in? Wat zal ik tegenkomen? Welk hoofdstuk zal ik het eerst lezen? Kom ik mijzelf tegen? Ik bladerde het boek door, bezag de inhoudsopgave en mijn gevoel zei ‘ga dit hoofdstukje ‘Jezus, de man die huilde’ eens lezen. Ik had nog geen idee wat ik zou tegenkomen.

Lees verder “Uit het boek Beelden van Jezus geschreven door Anselm Grün”

Van de predikant

Terugkijken doe ik, onder andere, op een geslaagde Floordienst. Ik had zelf het gevoel dat het in de dienst goed lukte om aan de hand van het sprookjeshuwelijk tussen Boaz en Ruth de trouw van God uit te spellen. Als een geleefde en beleefde werkelijkheid die al eeuwen met mensen meereist. Zo beroerd kan de toestand van iemand of van de wereld er niet aan toe zijn of God vindt altijd wel weer een gaatje om een nieuw begin te maken en mensen weer te inspireren om in beweging te komen en de toekomst tegemoet te treden.

Lees verder “Van de predikant”

Niet alles is wat het lijkt

Lekker uitgewaaid kom ik thuis van een verbazingwekkend weekend. In mijn brievenbus ligt het parochiemagazine augustus/september 2023. Meestal staat er maar één regeltje over de viering in Zorgcentrum de Horn op de eerste zondag van de maand. Maar nu staat er een fleurige aankondiging in over een oecumenische Floordienst op 10 september in de Grote Kerk van Schermerhorn. Met een hartelijke uitnodiging om mee te doen aan een eenmalig Floorkoor. Was de oecumene in de Schermer dan schijndood? Vol goede moed ga ik me opgeven.

Lees verder “Niet alles is wat het lijkt”

Van de predikant

Terugkijken, dat doen we op de zomermaanden. De periode in het jaar waarin ook het kerkelijk leven zich in de regel op een wat lager pitje afspeelt. Vergaderingen zijn er weinig tot niet en dat geeft mij wat meer ruimte en rust in het overige werk dat des dominees is. Zo merk ik hoe goed het is om daadwerkelijk in rust een bezinnende tekst of een boek tot me door te laten dringen, eens even te overdenken, in plaats van weer snel door te pakken naar de volgende taak die wacht.

Lees verder “Van de predikant”

Mijn oma was slavin in Suriname

Het is 8 oktober 2022.
Met onze Ionagroep zingen we die ochtend nieuwe psalmen in de Muiderkerk in Amsterdam Oost. Tussen de middag worden we getrakteerd op falafal wraps en is er tijd voor ontmoeting. Daarna kunnen we kiezen uit verschillende workshops. De zon en de frisse wind lokken me naar buiten. Ik kies voor een bezoek aan het Slavernijmonument in het Oosterpark tegenover de kerk.

Hanna Molly, een Surinaamse vrouw, is onze gids en leidt ons door het park.
Ik heb moeite om de groep bij te houden en ben bang om te verdwalen. Het park is veel groter dan ik dacht en het is voor mij een behoorlijke tippel. Vlak bij het OLVG ziekenhuis zie ik opeens het immens grote monument op een betonnen sokkel. De adem beneemt me.
Ik zie achteraan een aan elkaar geketende slavengroep, mannen, vrouwen, een kind, dan een man die met opgeheven armen door een poort gaat en helemaal rechts vooraan een grote juichende figuur die de toekomst in vrijheid tegemoet gaat.

Hanna Molly gaat bij het monument staan en ik sta beschroomd op een afstandje.
Tot mijn verbazing begint ze met ons te bedanken.
“Dankjewel dat jullie hier zijn gekomen om onze geschiedenis van slavernij eer te bewijzen en te luisteren naar onze verhalen. Dit monument, gemaakt door Edwin de Vries, verbeeldt het verleden van de slavernij, het heden en de toekomst waarin we vrij zullen zijn van discriminatie. Mijn oma was slavin in Suriname.

In 1863 werd de slavernij officieel afgeschaft. De slavenhouders kregen compensatie voor de schade die zij daardoor leden. Maar het duurde nog 10 jaar voordat de slaven werkelijk uit dienst mochten treden van hun meesters. Op 1 juli 1873, bijna 150 jaar geleden. Het is nu een andere tijd. Moeten we elkaar op het onrecht blijven aankijken dat er toen gebeurd is en soms ook nu nog doorwerkt? Nee, laten we luisteren naar elkaars verhalen en als het te erg wordt laten we dan net als Desmond Tutu bij de Waarheidscommissie stoppen met praten maar samen gaan zingen en dansen. Zoals we al jaren doen tijdens het Keti Koti festival op 1 juli in de Muiderkerk. Een bevrijdingsfeest. Keti Koti betekent: het breken van de ketting. We eten met elkaar aan feestelijk gedekte tafels, delen onze verhalen en zingen treur- en bevrijdingsliederen. Zwart en wit ontmoet elkaar. Dit gaat vooraf aan de officiële herdenking bij dit Slavernijmonument. Ik stel voor dat we nu samen het Onze Vader in het Surinaams gaan zingen”.

De wijs is mooi, ik probeer mee te doen. Hanna Molly is ontroerd als ze zingt en raakt de kluts kwijt. Dan proberen we het nog een keer, maar het is zo onbekend voor ons dat we het opgeven. Hanna Molly wordt door ons heel hartelijk bedankt voor haar uitleg en we besluiten met opzeggen van het Onze Vader, ieder in zijn eigen taal.

Diep onder de indruk loop ik terug door het park naar de Muiderkerk.

Adri V-K