Terugkijken, dat doen we op de zomermaanden. De periode in het jaar waarin ook het kerkelijk leven zich in de regel op een wat lager pitje afspeelt. Vergaderingen zijn er weinig tot niet en dat geeft mij wat meer ruimte en rust in het overige werk dat des dominees is. Zo merk ik hoe goed het is om daadwerkelijk in rust een bezinnende tekst of een boek tot me door te laten dringen, eens even te overdenken, in plaats van weer snel door te pakken naar de volgende taak die wacht.
Lees verder “Van de predikant”Mijn oma was slavin in Suriname
Het is 8 oktober 2022.
Met onze Ionagroep zingen we die ochtend nieuwe psalmen in de Muiderkerk in Amsterdam Oost. Tussen de middag worden we getrakteerd op falafal wraps en is er tijd voor ontmoeting. Daarna kunnen we kiezen uit verschillende workshops. De zon en de frisse wind lokken me naar buiten. Ik kies voor een bezoek aan het Slavernijmonument in het Oosterpark tegenover de kerk.
Hanna Molly, een Surinaamse vrouw, is onze gids en leidt ons door het park.
Ik heb moeite om de groep bij te houden en ben bang om te verdwalen. Het park is veel groter dan ik dacht en het is voor mij een behoorlijke tippel. Vlak bij het OLVG ziekenhuis zie ik opeens het immens grote monument op een betonnen sokkel. De adem beneemt me.
Ik zie achteraan een aan elkaar geketende slavengroep, mannen, vrouwen, een kind, dan een man die met opgeheven armen door een poort gaat en helemaal rechts vooraan een grote juichende figuur die de toekomst in vrijheid tegemoet gaat.
Hanna Molly gaat bij het monument staan en ik sta beschroomd op een afstandje.
Tot mijn verbazing begint ze met ons te bedanken.
“Dankjewel dat jullie hier zijn gekomen om onze geschiedenis van slavernij eer te bewijzen en te luisteren naar onze verhalen. Dit monument, gemaakt door Edwin de Vries, verbeeldt het verleden van de slavernij, het heden en de toekomst waarin we vrij zullen zijn van discriminatie. Mijn oma was slavin in Suriname.
In 1863 werd de slavernij officieel afgeschaft. De slavenhouders kregen compensatie voor de schade die zij daardoor leden. Maar het duurde nog 10 jaar voordat de slaven werkelijk uit dienst mochten treden van hun meesters. Op 1 juli 1873, bijna 150 jaar geleden. Het is nu een andere tijd. Moeten we elkaar op het onrecht blijven aankijken dat er toen gebeurd is en soms ook nu nog doorwerkt? Nee, laten we luisteren naar elkaars verhalen en als het te erg wordt laten we dan net als Desmond Tutu bij de Waarheidscommissie stoppen met praten maar samen gaan zingen en dansen. Zoals we al jaren doen tijdens het Keti Koti festival op 1 juli in de Muiderkerk. Een bevrijdingsfeest. Keti Koti betekent: het breken van de ketting. We eten met elkaar aan feestelijk gedekte tafels, delen onze verhalen en zingen treur- en bevrijdingsliederen. Zwart en wit ontmoet elkaar. Dit gaat vooraf aan de officiële herdenking bij dit Slavernijmonument. Ik stel voor dat we nu samen het Onze Vader in het Surinaams gaan zingen”.
De wijs is mooi, ik probeer mee te doen. Hanna Molly is ontroerd als ze zingt en raakt de kluts kwijt. Dan proberen we het nog een keer, maar het is zo onbekend voor ons dat we het opgeven. Hanna Molly wordt door ons heel hartelijk bedankt voor haar uitleg en we besluiten met opzeggen van het Onze Vader, ieder in zijn eigen taal.
Diep onder de indruk loop ik terug door het park naar de Muiderkerk.
Adri V-K
Zondagsrust
Een herinnering.
In zondagse kleren, gepoetste schoenen, keurig gekamde haren en glimmende wangen zit het gezin aan het ontbijt in de woonkeuken. Een kopje thee met suiker en voor de kleintjes melk erin, een beschuitje en een sneetje zelfgebakken krentenbrood. Dan vlug, vlug met z’n allen naar de kerk in Schermerhorn tegenover de school. Mijn oudste broer en ik hebben om de beurt de oppasbeurt. Tafel afruimen, afwassen, stofzuigen, een loodje koffie malen met de wandkoffiemolen en zo vliegt de morgen om. Mijn broer experimenteert een keer met de stofzuiger. Hij is benieuwd of je er ook afwas- water mee kunt opzuigen. Gevolg: een natte bende in huis als iedereen weer terugkomt.
Lees verder “Zondagsrust”Vertrouwenspersoon, ook voor u
De laatste jaren is steeds duidelijker geworden dat, als er sprake is van machtsverschillen, intimidatie en misbruik van deze macht veel vaker voorkomen dan eerder gedacht. Niet alleen bij de TV, bij opleidingen en in de sport, maar ook binnen kerkgenootschappen. Daarom heeft de PKN enige tijd geleden besloten hier gericht aandacht aan te geven. De PKN wil een “Veilige Kerk” zijn; de Protestantse Gemeenten Schermer en Graft-de Rijp willen veilige gemeenten zijn en niet wegkijken als dit soort zaken spelen.
Lees verder “Vertrouwenspersoon, ook voor u”Van de predikant
We kunnen terugkijken op een goede paascyclus. Het zijn de dagen waarop in hoogte- en dieptepunten samenkomt waar het het christelijk geloof om begonnen is. Meer dan kerst raakt Pasen, met de dagen die daaraan vooraf gaan, de kern van ons geloof. Dat is op veel manieren te zeggen wat die kern is; ik zou het kunnen omschrijven als: de liefde en trouw van God leven en daaraan vasthouden dwars door roeien en ruiten heen, wat ons ook overkomt, omdat God ons vasthoudt. Daar proberen we naar te leven in de gemeente. Gods verhaal met ons houdt niet op, maar gaat dóór. Iedere keer weer opnieuw breekt het licht door in ons leven en op deze wereld. Dat licht laat zich niet stoppen of klein krijgen, zelfs niet als wij het af laten weten en onze idealen niet overeind kunnen houden. Zie Petrus die ook van te voren riep dat hij zijn idealen nooit uit z’n handen zou laten vallen, maar toen puntje bij paaltje kwam …. Maar toen die punt in een komma veranderde, mocht ook hij een nieuwe start maken toen hem drie keer werd gevraagd of hij Jezus werkelijk lief had. Geen haan die er meer naar kraaide en hij werd de rots waarop de kerk werd gebouwd.
Lees verder “Van de predikant”Na Pasen ….
… volgt na 40 dagen Hemelvaart en dan weer 10 dagen verder Pinksteren. Tenminste …. zo zijn we dat wel gewend. Maar hoe staat het eigenlijk in de bijbel? Dan blijkt het toch op heel verschillende manieren beschreven.
Lees verder “Na Pasen ….”De meeste mensen deugen?
Over Whatsapp-fraude.
Het is een drukke week geweest. Mijn hoofd zit vol indrukken.
Nu nog even met een rustig muziekje en de krant om de week af te sluiten.
Dan klinkt plotseling het geluidje van een berichtje op mijn telefoon.
Ik zie een onbekend nummer. Gek, op deze tijd op zaterdagavond.
Maar dan schiet ik overeind.
Lees verder “De meeste mensen deugen?”Ontmoetingsmiddag uitgesteld
Wij waren al een planning aan het maken en in grote lijnen lag het al vast! De ouderenmiddag, die we voortaan ontmoetingsmiddag willen noemen hadden we gepland
voor 20 april. Maar… door onderhoud en bestrijden van beestjes in de kerk aan de Noordervaart gaan we de middag verzetten.
Van de predikant
We hebben begin maart genoten van de dienst met verhalen van Kees Posthumus. De gekleurde wimpels door de kerk gaven bij binnenkomst meteen een vrolijk beeld. De slang hield zich een beetje verborgen achter de koffer en met een eenvoudig blauw doek zagen we het meer van Galilea op een gegeven moment voor onze ogen verschijnen. Wat sprak er een intensiteit en kracht uit het breken van het brood: ‘Hij brak het, zegende het en deelde het rond’. En dat ging zo door…
Lees verder “Van de predikant”Zondagavondgespreksgroep 60+: over de zonde
Verslag van de gesprekgroep van 8 januari 2023 in de Ark, Stompetoren
o.l.v. Jac Smit
Gastspreker: Fokko Omta
Nadat Adri, Petra en Jan ons van koffie/thee en lekker gebak van Ingrid hebben voorzien starten we rond de klok van 20.00 uur. Jac heet ons hartelijk welkom en ook Fokko die deze avond een uiteenzetting geeft over de relatie God – Mens, hun onderlinge verhouding.
Lees verder “Zondagavondgespreksgroep 60+: over de zonde”