Het is 8 oktober 2022.
Met onze Ionagroep zingen we die ochtend nieuwe psalmen in de Muiderkerk in Amsterdam Oost. Tussen de middag worden we getrakteerd op falafal wraps en is er tijd voor ontmoeting. Daarna kunnen we kiezen uit verschillende workshops. De zon en de frisse wind lokken me naar buiten. Ik kies voor een bezoek aan het Slavernijmonument in het Oosterpark tegenover de kerk.
Hanna Molly, een Surinaamse vrouw, is onze gids en leidt ons door het park.
Ik heb moeite om de groep bij te houden en ben bang om te verdwalen. Het park is veel groter dan ik dacht en het is voor mij een behoorlijke tippel. Vlak bij het OLVG ziekenhuis zie ik opeens het immens grote monument op een betonnen sokkel. De adem beneemt me.
Ik zie achteraan een aan elkaar geketende slavengroep, mannen, vrouwen, een kind, dan een man die met opgeheven armen door een poort gaat en helemaal rechts vooraan een grote juichende figuur die de toekomst in vrijheid tegemoet gaat.
Hanna Molly gaat bij het monument staan en ik sta beschroomd op een afstandje.
Tot mijn verbazing begint ze met ons te bedanken.
“Dankjewel dat jullie hier zijn gekomen om onze geschiedenis van slavernij eer te bewijzen en te luisteren naar onze verhalen. Dit monument, gemaakt door Edwin de Vries, verbeeldt het verleden van de slavernij, het heden en de toekomst waarin we vrij zullen zijn van discriminatie. Mijn oma was slavin in Suriname.
In 1863 werd de slavernij officieel afgeschaft. De slavenhouders kregen compensatie voor de schade die zij daardoor leden. Maar het duurde nog 10 jaar voordat de slaven werkelijk uit dienst mochten treden van hun meesters. Op 1 juli 1873, bijna 150 jaar geleden. Het is nu een andere tijd. Moeten we elkaar op het onrecht blijven aankijken dat er toen gebeurd is en soms ook nu nog doorwerkt? Nee, laten we luisteren naar elkaars verhalen en als het te erg wordt laten we dan net als Desmond Tutu bij de Waarheidscommissie stoppen met praten maar samen gaan zingen en dansen. Zoals we al jaren doen tijdens het Keti Koti festival op 1 juli in de Muiderkerk. Een bevrijdingsfeest. Keti Koti betekent: het breken van de ketting. We eten met elkaar aan feestelijk gedekte tafels, delen onze verhalen en zingen treur- en bevrijdingsliederen. Zwart en wit ontmoet elkaar. Dit gaat vooraf aan de officiële herdenking bij dit Slavernijmonument. Ik stel voor dat we nu samen het Onze Vader in het Surinaams gaan zingen”.
De wijs is mooi, ik probeer mee te doen. Hanna Molly is ontroerd als ze zingt en raakt de kluts kwijt. Dan proberen we het nog een keer, maar het is zo onbekend voor ons dat we het opgeven. Hanna Molly wordt door ons heel hartelijk bedankt voor haar uitleg en we besluiten met opzeggen van het Onze Vader, ieder in zijn eigen taal.
Diep onder de indruk loop ik terug door het park naar de Muiderkerk.
Adri V-K