De kerk is steenkoud. Af en toe een plensbui en stormachtige wind. Het is vrijdagmiddag. Ik ben gespannen en wat vroeg, maar ds. Corries auto passeert me al op het kerkepad. Ik klap mijn paraplu in en help met het uitladen.
Agnes zit al achter de piano en Ko bouwt een vernuftige installatie op vlak voor de liturgische tafel. Stoelen staan aan weerszijden van de preekstoel. Als Ingrid binnenkomt verdelen we de rollen. We houden het klein. Ingrid zal de kaars aansteken en ik zal voorlezen.
Onder strakke leiding van ds. Corrie krijgt alles zijn plaats: de fleurige bloemen voor de paaskaars, het kleine aansteekkaarsje, de rode tafelkaars, de Bijbel op het juiste hoofdstuk van Prediker opengeslagen, het bijstellen van de gedrukte liturgie en het plaatsen van het goede telefoontje in de houder. We nemen de liturgie door en oefenen nog even flink op de liederen. We zingen onze stem los en proberen de virtuele gemeente aan te kijken door het kleine oogje op de telefoon. Na een uurtje zijn we klaar voor de opname.
Agnes houdt Ko in de gaten, wij houden Agnes in de gaten en we proberen alles rustig en opgewekt vorm te geven. Ik zie Ko met een heel klein hendeltje het telefoontje langzaam heen en weer draaien. Met een soort pincet zoomt hij voorzichtig in en uit. Halverwege begint Ko te zwaaien: een technische storing.
Stop!
Ds. Corrie en Ko lossen het probleem gemoedelijk op. Dat wordt vanavond in de pastorie weer even knippen en plakken. Ingrid en ik kunnen nog even de eerste 4 noten van het volgende lied uitwisselen. Dan gaan we weer verder of er niets gebeurd is. Ik geniet en voel me opgenomen in het geheel van verbondenheid met elkaar.
Die avond zit ik lekker te kletsen met mijn kleindochter van 15. Haar school was deze week weer begonnen en ze vertelt wat ze deden en hoe leuk dat was. Ze wil weten wat ik die dag gedaan heb en ik vertel over het avontuur van die middag in de kerk van Stompetoren. En dat het vanaf zondag wordt uitgezonden op YouTube. Wacht, ik zal je laten zien hoe het vorige week ging.
Op mijn telefoon bekijken we stukjes van de pinksterdienst. Ze herkent bijna iedereen. Als de kaars wordt aangestoken wil ze dat ik mijn rode kaarsje ook aansteek. We zien hoe de camera van het orgel naar de tafel draait, waar de dominee en later de liturg staat, dan naar de kaars, de zangers, de piano en de Bijbel. Ze vindt dat ding achter de dominee zo mooi. Ze bedoelt de preekstoel op de achtergrond. Als we doorscrollen naar het laatste lied, zingt ze zachtjes de laatste regel mee: ‘Ga met God en Hij zal met je zijn’.
Adri