Nog één keer in de kop boven dit artikel het woordje “waarnemend”. Tussen haakjes, dat wel. Na 26 september verdwijnen de haakjes. Dan wordt het gewoon “van de predikant”. De uitnodiging voor de verbintenisdienst vindt u elders in de Aanwijzer. Het voelt voor mij nu al anders om aan het werk te zijn in de gemeente, ergens heen te fietsen of met de auto door de polders te rijden op weg naar een bezoek, een vergadering, of om het even wat. Het is niet zomaar meer een plek waar ik even iets kom brengen of iets kom doen, nee, het wordt langzamerhand ook een beetje mijn plek, mijn dorp, mijn Schermer. Zo bezocht ik een tijdje terug de kerkdienst in Stompetoren, gewoon, als bezoeker. Want ja, het wordt nu ook mijn kerk. ’t Voelde als een nieuwe jas, die gelukkig lekker zit. Grappig om die omslag te ervaren. De plek waar ik me al thuis voelde, maak ik me nog meer eigen.
Langzamerhand dient zich weer een nieuw seizoen aan. De dagen worden korter, de herfst gaat zich aandienen in de natuur; het frisse groen verliest zijn glans en de verkleuringen naar herfstkleuren dienen zich aan. We hopen allemaal dat corona verder uitdooft, dat het in de ziekenhuizen rustiger wordt en dat we toekunnen met minder of lossere maatregelen. Dat het niet zo eenvoudig is, blijkt tot nu toe keer op keer. We gaan zien of we het goede uit de coronatijd kunnen behouden, bijvoorbeeld wat meer rust, dat er wat minder hoeft en dat het dan óók goed is. Dat we van een vakantie in eigen land net zo goed uitrusten – of misschien wel meer, want minder stress van de reis. Dichter bij huis komt ook goed van pas in het kader van de klimaatverandering. Om die te beperken wordt wel een belangrijk thema de komende tijd. Ook in de kerk? Ik hoop van wel. We zijn geroepen Gods goede schepping niet alleen te bewerken, maar ook te bewaren.