Er is veel, en er is weinig te zeggen over ‘geloof en tijden van corona’. Ik geloof niet in een God die ons dit ‘aandoet’. Ik geloof ook niet in een God die ‘op zijn tijd’ wel gaat zorgen voor een oplossing. Ik geloof in die vreemde God van de bijbel die geen krachtpatser is, geen naam heeft, maar troost met aandacht en liefde, en zo mensen nabij is. Wie in die God gelooft die weet wat geloof is: met aandacht en liefde elkaar nabij zijn, en zo elkaar troosten.
In tijden van corona zijn we teruggeworpen op het besef dat wij mensen kwetsbaar zijn, en eindig. Dat wisten we wel. Maar hoe graag vergeten we het ook. En zijn we verontwaardigd als het leven van een dierbaar mens ophoudt. Maar ook dat is het leven. En juist dan is het zaak om elkaar te dragen in verdriet, en nabij te zijn, met een kaartje, een email of telefoontje, of op 1,5 meter afstand. In die troost geloof ik, door alle corona-zorgen heen. En dan houden we de hoop levend dat de tijd weer aan zal breken voor de arm om je schouder, en de knuffel van je kleinkinderen. Want ook dat is het leven.
Voor nu houden we vol, in geloof, hoop en liefde.