Categorie: Van de dominee

Voorzichtig laten we de zomer achter ons, hoewel het weer ook plotseling om kan slaan natuurlijk. En wie weet, is er dan die langverwachte regen. Op de kalender begint gewoon op een dag de herfst vanwege de stand van de aarde t.o.v. de zon. Zo ook telt het kerkelijk jaar verder met zondagen door het jaar, tot we aangeland zijn bij de laatste zondag van het kerkelijk jaar, waarop we dit jaar nog de gedachtenis van onze overledenen zullen vieren. Volgend jaar gaan we naar de eerste zondag van november, om beter aan te sluiten bij andere kerken en de samenleving als geheel. De zomer is een tijd waarin het meestal wat rustiger is met kerkenwerk. Niet of veel minder vergaderen en meer tijd – in elk geval wat de dominee betreft – voor studie. Verder heb ik een ronde langs de andere ambtsdragers van onze gemeente gemaakt. Het is goed om gewoon eens even de tijd te nemen om te vragen hoe het gaat met de mensen die een ambt bekleden. Natuurlijk ben ik de notulist niet vergeten. Omgekeerd wordt er ook met de predikant een jaargesprek gehouden om aan hem te vragen hoe de vlag er bij hangt.

Lees verder “Van de predikant”

Voorzichtig laten we de zomer achter ons, hoewel het weer ook plotseling om kan slaan natuurlijk. En wie weet, is er dan die langverwachte regen. Op de kalender begint gewoon op een dag de herfst vanwege de stand van de aarde t.o.v. de zon. Zo ook telt het kerkelijk jaar verder met zondagen door het jaar, tot we aangeland zijn bij de laatste zondag van het kerkelijk jaar, waarop we dit jaar nog de gedachtenis van onze overledenen zullen vieren. Volgend jaar gaan we naar de eerste zondag van november, om beter aan te sluiten bij andere kerken en de samenleving als geheel.

Lees verder “Van de predikant”

Terugblik en het verruimen van onze blik

Half mei hadden we Guus Kuijer te gast in ons kerkgebouw in Stompetoren. Hij had een prachtig verhaal over het offer van Abraham (Genesis 22), waarbij hij de innerlijke stem van Sara vertolkte. Dat is tenminste de manier waarop ik onder woorden breng wat hij in de verhalen die hij voortbouwend op Bijbelse verhalen vertelt: de innerlijke stem van één van de hoofdrolspelers tot klinken brengen. Natuurlijk de innerlijke stem zoals hij zich verbeeldt dat die zou kunnen hebben geklonken. Zo’n innerlijke stem stelt vaak vragen bij wat vanzelf lijkt te spreken. Die stem houdt zich niet aan regels en wetten, of uiterlijke regels van fatsoen; we weten het allemaal als we ons oor te luisteren leggen bij onze eigen innerlijke stem. Het is het vaak ongezouten commentaar op de gebeurtenis waar we in betrokken zijn. Vaak durven we dat niet hardop te zeggen.

Lees verder “Van de predikant”

We zijn verdrietig door het overlijden van onze voormalige predikant ds. Corrie van Duinen. Hieronder vindt u de overlijdensadvertentie van onze gemeente.

Aan de ene kant beleef ik de Goede Week daadwerkelijk als een goede week, één van de mooiste weken van het (kerkelijk) jaar. Het is het prachtige verhaal van dat we niet bij de pakken neer hoeven te zitten, maar weer op mogen staan. Het verhaal van de veerkracht, van de hoop, van het op mogen staan, steeds weer. Het gaat er niet om hoe vaak je valt, maar dat je wel iedere keer weer overeind komt. Niet schuld en falen hebben het laatste woord, maar vergeving, verzoening en liefde, ook voor onszelf. En in wereldverband is de boodschap dat de schepping niet wordt gedragen in het gebulder van kanonnen in de nacht, maar in de stilte van de ochtendschemering, van het nieuwe licht dat over ons opgaat.

Aan de andere kant beleef ik het ook als een zware week, ook lichamelijk. Op één of andere manier voel je de dynamiek van zo’n week ook in je lichaam. De week concentreert op lijden en dood en het zinloze geweld dat wij elkaar aandoen. Het drukt ons op het falen van de mensheid, waar idealen vervliegen als rook – ook mijn idealen. Dat wordt mooi gevat in het verhaal van Petrus, die zeker weet pal te staan voor zijn idealen, pal te staan voor waar hij in geloofd, ‘Heer, als het nodig is, zal ik met ú sterven’.  Hij weet van te voren zeker dat hij zijn idealen nooit zal verloochenen. Tot puntje bij paaltje komt. Eén van de meest bekende scènes uit de bijbel. Tot drie keer toe.

Lees verder “Van de dominee”

Daar gaan we weer …
… met het langzaam herpakken van het gewone kerkelijke leven. We kunnen weer naar de kerk, zij het nog met een paar beperkingen. We kunnen weer zingen, zij het alsjeblieft nog niet uit volle borst, want niet iedereen voelt zich comfortabel bij het luidkeels zingen. We zitten ook nog ruim opgesteld vanwege de anderhalve meter. Handen schudden doen we nog niet; maar met de hand op het hart is even gemeend. Verder heeft ook de collecte z’n plek in de dienst nog niet terug. Die hoort natuurlijk wel helemaal in het hart van de dienst. Want delen met anderen die het harder nodig hebben dan wijzelf zit in de genen van het christelijk geloof. In het begin van de kerk was dat een grote aantrekkingskracht van dit nieuwe geloof: men bekommerde zich om anderen zonder er iets voor terug te verwachten. Dat was nieuw. Wat betreft het kerkgebouw blijven we vanwege de grotere ruimte nog even in Stompetoren, hoewel het gemis van Schermerhorn zich meer en meer doet voelen. U leest er meer over in het verslag van de kerkenraad.

Lees verder “Van de dominee”

Handelend naar de maatregelen om corona te beteugelen, gingen de kerkdiensten vanaf vierde advent weer online. Terwijl er vanwege de al langer bestaande avondlockdown al in een eerder stadium was besloten om de viering van kerstavond niet door te laten gaan. In de afweging die we maakten, kwamen we er op uit om te focussen op de viering van kerstmorgen, oudejaarsdag en de eerste viering van het nieuwe jaar, 2 januari. Jammer genoeg ook online. Dus dat wordt nieuwjaar wensen op een alternatieve manier. Het is wat het is.

Lees verder “Van de predikant”

Verwachting. Uitzien. Van donker naar licht. In het donker steeds méér licht. Want dat doen we in de Adventstijd in de kerk: dwars tegen de stroom in ontsteken we steeds meer licht. De wereld kan net doen of het steeds donkerder wordt: in de kerk laten we ons natuurlijk niet klein krijgen. De Schepper van alle licht en leven laat het er niet bij zitten, dat geloven wij, hoe we dat ook onder woorden brengen. En dat drukken we uit tijdens Advent, het uitzien naar de doorbraak van het licht. Dat is het mooie van liturgie, van het liturgisch jaar, dat we ook een periode in het jaar hebben gereserveerd om daar met meer nadruk bij stil te staan. Het grappige van licht is ook dat er maar één klein vlammetje nodig is om het al zichtbaar te maken. Een koster van een grote monumentale kerk vertelde me hoe hij een keer na een dienst in de winter alle kaarsjes op de kronen had gedoofd. Het waren in die kerk grote kronen waarop kaarsen werden gebrand. Dat was een heel werk, want het waren kronen met veel armen en ze hingen bovendien hoog. Toen hij bij de deur het licht uitdeed (naast de kronen brandde het gewone licht ook), keek hij nog even achterom en zag: één kaarsje brandde nog!
Hij zei: ik was verwonderd hoeveel licht één zo’n klein kaarsje geeft in zo’n donkere kerk. Nou, dat is advent: één klein lichtpuntje is genoeg om het duister te verdrijven.

Bij de diensten
Er zijn verschillende gastvoorgangers tijdens de advents- en kersttijd. Kerstavond is er ook een gastvoorganger. Waarschijnlijk is het niet mogelijk dat de cantorij dan zingt. Sowieso is het de vraag of er gezongen kan worden, laat staan dat de cantorij kan repeteren. Doordat corona zo om zich heen greep kon de cantorij ook niet zingen tijdens de herdenking van de overledenen op de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Dat vroeg dus improvisatietalent van menigeen, waarvoor ook vanaf deze plaats hartelijk dank. Het was overigens een intense en warme viering. Mooi hoe we dat met elkaar vorm kunnen geven. Uw eigen predikant staat derde advent op het rooster, kerstmorgen en de zondag van het nieuwjaarswensen: 2 januari. De precieze invulling van 2 januari is nog onderwerp van gesprek, maar bovendien ook afhankelijk van hoe corona zich ontwikkelt. En dat ziet er op het moment dat ik dit schrijf, gewoon niet goed uit. We gaan het zien. En we zijn er intussen aan gewend: als het nodig is passen we ons wel weer aan, linksom of rechtsom.

Avondmaal
Deel 2 in deze Aanwijzer. Want december of niet, het avondmaal kan altijd gevierd worden. En op allerlei manieren.

Meeleven
Verschillende gemeenteleden zijn onder behandeling in het ziekenhuis, hetzij dat ze er verblijven of hebben verbleven in het ziekenhuis, hetzij poliklinisch. Met de mensen die weer thuis zijn, zijn we dankbaar. En we gedenken in onze gebeden mensen die in spanning zitten, omdat het toch nog niet goed is, omdat er nog een behandeling volgt, omdat revalidatie lang op zich laat wachten. Ook zijn er gemeenteleden thuis of opgenomen in een instelling die kampen met ziekte, een moeilijk te verteren diagnose of nare vooruitzichten. We denken ook aan onze mensen die getroffen zijn door corona, direct of indirect, bijvoorbeeld omdat ze uit voorzorg in quarantaine moe(s)ten of omdat een ingreep (misschien zelfs voor de zoveelste keer) is uitgesteld. We bidden dat wij dragende kracht mogen vinden in ons geloof en in de nabijheid en steun van mensen om ons heen.

De kerstboom
Tenslotte hier een verhaal voor onder de kerstboom, namelijk de lotgevallen van de kerstboom. Een oude dame gaf me voor haar overlijden ooit een mapje met een paar van dit soort verhalen. Het roept me meteen terug naar vroeger, kerst in het ouderlijk huis, dat de oma van mijn moeders kant ook altijd een verhaal voorlas. Wij vonden het prachtig! Dit verhaal op rijm zou zó weggelopen kunnen zijn uit het verhalenboek van die oma!
Onder of zonder kerstboom: ik wens u allen toe dat het een goede tijd mag zijn en ik hoop dat we elkaar rond die dagen weer kunnen ontmoeten.

Hartelijke groeten,
ds. Marius Braamse

Nog één keer in de kop boven dit artikel het woordje “waarnemend”. Tussen haakjes, dat wel. Na 26 september verdwijnen de haakjes. Dan wordt het gewoon “van de predikant”. De uitnodiging voor de verbintenisdienst vindt u elders in de Aanwijzer. Het voelt voor mij nu al anders om aan het werk te zijn in de gemeente, ergens heen te fietsen of met de auto door de polders te rijden op weg naar een bezoek, een vergadering, of om het even wat. Het is niet zomaar meer een plek waar ik even iets kom brengen of iets kom doen, nee, het wordt langzamerhand ook een beetje mijn plek, mijn dorp, mijn Schermer. Zo bezocht ik een tijdje terug de kerkdienst in Stompetoren, gewoon, als bezoeker. Want ja, het wordt nu ook mijn kerk. ’t Voelde als een nieuwe jas, die gelukkig lekker zit. Grappig om die omslag te ervaren. De plek waar ik me al thuis voelde, maak ik me nog meer eigen.

Langzamerhand dient zich weer een nieuw seizoen aan. De dagen worden korter, de herfst gaat zich aandienen in de natuur; het frisse groen verliest zijn glans en de verkleuringen naar herfstkleuren dienen zich aan. We hopen allemaal dat corona verder uitdooft, dat het in de ziekenhuizen rustiger wordt en dat we toekunnen met minder of lossere maatregelen. Dat het niet zo eenvoudig is, blijkt tot nu toe keer op keer. We gaan zien of we het goede uit de coronatijd kunnen behouden, bijvoorbeeld wat meer rust, dat er wat minder hoeft en dat het dan óók goed is. Dat we van een vakantie in eigen land net zo goed uitrusten – of misschien wel meer, want minder stress van de reis. Dichter bij huis komt ook goed van pas in het kader van de klimaatverandering. Om die te beperken wordt wel een belangrijk thema de komende tijd. Ook in de kerk? Ik hoop van wel. We zijn geroepen Gods goede schepping niet alleen te bewerken, maar ook te bewaren.

“En … heb jij hem al gehad!?” Langzamerhand is dat de meest gestelde vraag geworden over corona. En velen hebben “hem” al gehad; sommigen moeten nog voor de tweede, dat wel, maar een zeker gevoel van opluchting is er vaak al na de eerste. Dat gevoel van opluchting wordt nog eens versterkt doordat intussen veel beperkingen opgeheven zijn en er in andere beperkingen meer ruimte is gekomen. Zo kunnen we weer zélf naar de kerk in plaats van dat de kerkdienst naar ons moet komen. En die anderhalve meter nemen we dan graag op de koop toe, dat mag de pret niet drukken. Mondjesmaat (!) kunnen we weer wat zingen – en we mogen hopen dat dat spoedig weer uitgebreid kan worden. Velen van ons missen het samen zingen zeer! Zingen is ook wel erg karakteristiek voor de protestantse spiritualiteit.

Er is een geweldige inzet van mensen die verstand hebben van techniek en opnames om de kerkdiensten in onze huiskamer te brengen. Het lijkt zo simpel, maar bij het kijkje dat ik af en toe achter de schermen kreeg, zag ik hoe complex het soms ook kon zijn en hoeveel werk het met zich meebrengt. Intussen is er in het kerkgebouw van Stompetoren bekabeling en verbindingen aangelegd om de kerkdienst live te kunnen uitzending. Dat is natuurlijk geweldig, want er kunnen zich allerlei situaties voordoen waardoor iemand (tijdelijk) niet naar de kerk kan komen. Dan zijn dit natuurlijk geweldige mogelijkheden. Zeer veel dank aan al die mensen die dat mogelijk maken.

In de dienst van Pinksteren werd zichtbaar dat we het kerkenwerk weer verder dragen in en door de mensen die een taak of een ambt op zich nemen. Anja Pruijt neemt het ambt van diaken op zich, terwijl Dik Michielen een aantal taken binnen de diaconie blijft doen. Hij legt wel zijn ambt als diaken neer omdat hij drie termijnen achter de rug heeft. Herbevestigd zijn Karel Kostelijk en Loes Fritsche als diaken; Aart Vijfvinkel als ouderling kerkrentmeester en tenslotte Henny Smit en Aleid Hagen als ouderling, met de aantekening dat Aleid het scribaat blijft verzorgen. Bij deze gelegenheid van (her)bevestiging en afscheid, legde Arwim Fritsche zijn taak als liturg neer.

Gesproken over de liturgen. Begin augustus gaan de liturgen met elkaar om tafel, waarbij ik ook zal aanschuiven, om te spreken over de manier waarop deze taak in de kerkdienst voortgezet kan worden. Het is nu zo dat niet meer elke dienst een liturg ingeroosterd is. Er kan gekeken worden naar een andere invulling, bijvoorbeeld meer rondom de lezingen en de gebeden. Misschien hebt u, lezer van dit stukje, een opvatting of mening over de invulling van de taak van de liturg: steek ‘em niet onder stoelen of (kerk)banken, maar laat het me weten. Ons gesprek erover kan er alleen maar beter van worden. Ook als u belangstelling hebt om aan te haken: zeer welkom. Het is een mooi gebruik van de inzet van gemeenteleden bij de kerkdienst. En echt iets eigens van de PG Schermer. Kortom: het waard om te bewaren.

Hartelijke groeten, ds. Marius Braamse