Deze zomer begint voor mij opnieuw met een heupoperatie. Een heup is het grootste gewricht dat een mens heeft. Precies een jaar na mijn rechter- is nu mijn linkerheup aan de beurt. Hetzelfde BovenIJ ziekenhuis in Amsterdam en dezelfde vertrouwde chirurg.
Alles verloopt die maandag zeer voorspoedig en ik word vorstelijk behandeld. Deze keer krijg ik een morfinepompje dat ik naar behoefte in werking kan stellen. Na twee dagen rijdt de taxi voor, die me met rolstoel en al naar het oude verpleeghuis vlak bij het ziekenhuis brengt. De fysiotherapeut geeft oefeningen en met de rollator kan ik met het mooie weer heerlijk naar buiten. Beneden in de hal krijg ik zomaar een lekker klaargemaakt bakje aardbeien met slagroom, want het is hier de week van het fruit. In mijn eenpersoonskamer kan ik zaterdagochtend met mijn smartphone voluit meezingen met het programma op YouTube ‘Zing als vanzelf’. Daar kikker ik echt van op. De volgende ochtend volg ik via Kerkdienst Gemist onze eigen kerkdienst uit de Schermer. Een uurtje later loop ik die zondag een rollatorrondje om iedereen gedag te zeggen, want ik mag dan ook al weer naar huis.
Thuisgekomen oefen ik verder en loop met de rollator langs de Noordervaart. Opeens stopt vlak achter mij een fietser. Hij kijkt me blij aan en vraagt hoe het met me gaat. Met zijn fiets nog dwars op de weg haalt hij zijn smartphone tevoorschijn en vertelt dat zijn nichtje een dochter heeft gekregen. Hij sjort zijn fiets wat aan de kant en samen bewonderen het prachtige nieuwe leventje op de foto. Als hij even later wat moeizaam wegrijdt, kijk ik hem na en denk aan de patiënt naast mij in het ziekenhuis. Zij had te horen gekregen dat ze op die woensdag waarop ik ontslagen werd, een amputatie moest ondergaan en een beenprothese zou krijgen. Op zo’n moment is er weinig privacy. We kregen het over een revalidatiekliniek en ik noemde Heliomare, wat zij ook kende. Ik heb haar bij mijn afscheid veel sterkte gewenst. Soms is het druk op de oude kant. Een vrachtauto en een trekker passeren elkaar voorzichtig en dan staat de trekker stil. De chauffeur springt eraf en komt naar me toe. Ja, we zwaaien regelmatig als hij langsrijdt. Maar nu komt hij vragen hoe het met me gaat.Hij neemt de tijd voor een belangstellend praatje. Hartverwarmend.
Op zondag volg ik ook thuis met plezier ‘Kerkdienst Gemist’ en tot mijn verrassing hoor ik opeens dat ik de bloemen krijg. Ik zit buiten in de zon en even later komt er een fietser met een brede lach het erf oprijden met een prachtige bos bloemen en de groeten van de kerk. Gezellig drinken we koffie en praten bij. Na vier weken fiets ik zelf weer naar de kerk. Ds. Marius nodigt ons uit voor het avondmaal. Bij het uitreiken van het brood kijkt hij me glimlachend aan en in één adem klinkt: “De vrede van Christus. Goed om je te zien!”
Het is een ingrijpende operatie geweest maar het gaat buitengewoon goed met me. Ik ben inmiddels weer voorzichtig mobiel. Kan mijn eigen boodschappen weer doen, heb het geleende boek en het bord met welkomstgebak netjes teruggebracht en zet bloemen in de vaas van bezoek. Ik bedank allen voor het hartelijke meeleven en hoop weer full speed vooruit te kunnen na mijn ‘revalidatievakantie’.
Met warme groet, Adri Verhulst-Kostelijk